Audyty zewnętrzne

Terminy pokrewne: Audyty wewnętrzne ; Metody rachunkowości

Audyt to systematyczny proces obiektywnego uzyskiwania i oceny rachunków lub dokumentacji finansowej instytucji rządowej, biznesowej lub innej. Podczas gdy niektóre firmy polegają na audytach przeprowadzanych przez pracowników — są to tak zwane audyty wewnętrzne — inne wykorzystują do tego zadania zewnętrznych lub niezależnych audytorów (niektóre firmy polegają na obu rodzajach audytów w pewnej kombinacji).

Zewnętrzni audytorzy są uprawnieni z mocy prawa do badania i publicznego wydawania opinii na temat rzetelności korporacyjnych sprawozdań finansowych. Dennis Applegate opisuje historię audytów zewnętrznych w artykule ukazującym się w magazynie Audytor wewnętrzny następująco. „Kongres Stanów Zjednoczonych ukształtował zawód audytora zewnętrznego i stworzył jego główny cel audytu, uchwalając Ustawę o papierach wartościowych z 1933 r. i Ustawę o giełdzie papierów wartościowych z 1934 r. To połączone ustawodawstwo wymaga niezależnych audytów finansowych wszystkich firm, których kapitał akcyjny jest kupowany i sprzedawany w otwarte rynki. Jej celem jest, po części, zapewnienie rzetelnego przedstawiania i ujawniania stanu finansowego i wyników operacyjnych spółek notowanych na giełdzie”. Firmy, które nie są prawnie zobowiązane do przeprowadzania audytów zewnętrznych, często zlecają jednak takie usługi księgowe. Na przykład mniejsze przedsiębiorstwa, które nie mają zasobów lub skłonności do utrzymywania systemów audytu wewnętrznego, często zlecają regularne audyty zewnętrzne jako rodzaj zabezpieczenia przed błędami lub oszustwami.

Podstawowym celem audytu zewnętrznego jest określenie stopnia, w jakim organizacja przestrzega polityk, procedur i wymagań kierowniczych. Niezależny lub zewnętrzny audytor nie jest pracownikiem organizacji. Dokonuje badania w celu wydania raportu zawierającego opinię o sprawozdaniu finansowym klienta. Funkcja atestacyjna audytu zewnętrznego dotyczy wyrażenia przez biegłego rewidenta opinii o sprawozdaniu finansowym spółki. Typowy niezależny audyt prowadzi do poświadczenia rzetelności i wiarygodności oświadczeń. Jest to przekazywane urzędnikom badanej jednostki w formie pisemnego sprawozdania towarzyszącego oświadczeniom (czasami może być również wymagana ustna prezentacja ustaleń). W trakcie badania audytowego audytor zewnętrzny zapoznaje się również z zaletami i wadami procedur księgowych klienta. W rezultacie raport końcowy audytora dla kierownictwa często zawiera zalecenia dotyczące metodologii usprawnienia stosowanych kontroli wewnętrznych. .

Główne rodzaje audytów przeprowadzanych przez audytorów zewnętrznych to badanie sprawozdań finansowych, audyt operacyjny oraz audyt zgodności. Badanie sprawozdania finansowego (lub badanie poświadczeń) bada sprawozdania finansowe, rejestry i powiązane operacje w celu zapewnienia zgodności z ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości. Audyt operacyjny bada działania organizacji w celu oceny wyników i opracowania zaleceń dotyczących ulepszeń lub dalszych działań. Audytorzy przeprowadzają badania ustawowe, które są przeprowadzane w celu spełnienia wymagań organu zarządzającego, takiego jak rząd lub agencja federalna, stanowa lub miejska. Audyt zgodności ma na celu ustalenie, czy organizacja przestrzega ustalonych procedur lub zasad.

Zasady, których muszą przestrzegać spółki giełdowe, zmieniły się w 2002 roku wraz z uchwaleniem ustawy Sarbanes-Oxley. Ustawa ta pojawiła się po złożeniu wniosku o upadłość przez Enron w 2001 r. i późniejszych ujawnieniach o nieuczciwych praktykach księgowych w firmie. Enron był tylko pierwszym w serii głośnych bankructw. Pojawiły się poważne zarzuty oszustw księgowych, które rozszerzyły się poza upadłe firmy na ich firmy księgowe. Ustawodawca działał szybko, aby wzmocnić wymogi sprawozdawczości finansowej i powstrzymać spadek zaufania, który był wynikiem fali bankructw.

Ustawa Sarbanes-Oxley jest szeroko zakrojonym i złożonym prawem, które nakłada na wszystkie spółki notowane na giełdzie surowe wymogi sprawozdawcze. Spełnienie wymogów tej ustawy zwiększyło obciążenie firm audytorskich. W szczególności, paragraf 404 ustawy Sarbanes-Oxley wymaga, aby roczny raport spółki zawierał oficjalny zapis kierownictwa dotyczący skuteczności wewnętrznych kontroli spółki. Sekcja ta wymaga również, aby audytorzy zewnętrzni poświadczali sprawozdanie kierownictwa dotyczące kontroli wewnętrznych. Audyt zewnętrzny jest wymagany w celu poświadczenia sprawozdania zarządu.

NIEZALEŻNE STANDARDY BADANIA

Proces audytu opiera się na standardach, koncepcjach, procedurach i praktykach sprawozdawczych, które są przede wszystkim narzucone przez Amerykański Instytut Biegłych Rewidentów (AICPA). Proces audytu opiera się na dowodach, analizach, konwencjach i świadomym profesjonalnym osądzie. Standardy ogólne to krótkie stwierdzenia dotyczące takich kwestii, jak szkolenie, niezależność i opieka zawodowa. Ogólne standardy AICPA deklarują, że:

• Audyty zewnętrzne powinny być wykonywane przez osobę lub osoby posiadające odpowiednie przeszkolenie techniczne i biegłość audytora.
• Biegły rewident lub biegli rewidenci zachowują całkowitą niezależność we wszystkich sprawach związanych ze zleceniem.
• Niezależny audytor lub audytorzy powinni upewnić się, że wszystkie aspekty badania i przygotowania raportu z audytu są przeprowadzane z zachowaniem wysokiego standardu profesjonalizmu.

Standardy pracy w terenie zapewniają podstawowe standardy planowania, których należy przestrzegać podczas audytów. Standardy AICPA dotyczące pracy w terenie stanowią, że:

• Praca musi być odpowiednio zaplanowana, a asystenci, jeśli są, odpowiednio nadzorowani.
• Niezależni audytorzy przeprowadzą odpowiednie badanie i ocenę istniejących kontroli wewnętrznych w celu określenia ich wiarygodności i przydatności do przeprowadzenia wszystkich niezbędnych procedur audytu.
• Audytorzy zewnętrzni upewnią się, że są w stanie dokonać przeglądu wszystkich istotnych materiałów dowodowych, uzyskanych w wyniku inspekcji, obserwacji, zapytań lub potwierdzenia, tak aby mogli sformułować świadomą i rozsądną opinię na temat jakości badanych sprawozdań finansowych.

Standardy sprawozdawczości opisują standardy badania odnoszące się do sprawozdania z badania i jego wymagań. Standardy sprawozdawczości AICPA przewidują, że biegły rewident wskazuje, czy badane sprawozdania finansowe zostały przedstawione zgodnie z ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości; czy zasady te były konsekwentnie przestrzegane w bieżącym okresie w stosunku do okresu poprzedniego; oraz czy ujawnienia informacji do sprawozdania finansowego były odpowiednie. Wreszcie, sprawozdanie biegłego rewidenta powinno zawierać 1) opinię o zbadanych sprawozdaniach finansowych/zapisach lub 2) odmowę wyrażenia opinii, które zazwyczaj zawiera się w przypadkach, gdy z tego czy innego powodu biegły rewident nie jest w stanie wydać opinię o stanie ewidencji przedsiębiorstwa.

PROCES AUDYTU ZEWNĘTRZNEGO

Niezależny audytor zazwyczaj przeprowadza audyt zgodnie z ustalonym procesem składającym się z trzech etapów: planowania, zbierania dowodów i wydania raportu.

Planując badanie, biegły rewident opracowuje program badania, który identyfikuje i planuje procedury badania, które mają być przeprowadzone w celu uzyskania dowodów. Dowody z audytu są dowodami uzyskanymi na poparcie wniosków z audytu. Procedury badania obejmują czynności podejmowane przez biegłego rewidenta w celu uzyskania dowodów. Procedury gromadzenia dowodów obejmują obserwację, potwierdzenie, obliczenia, analizę, zapytania, inspekcje i porównania. Ścieżka audytu to chronologiczny zapis wydarzeń gospodarczych lub transakcji, których doświadczyła organizacja. Ścieżka audytu umożliwia audytorowi ocenę mocnych i słabych stron kontroli wewnętrznych, projektów systemów oraz polityk i procedur firmy.

Raport z audytu

Raport z niezależnego audytu przedstawia ustalenia niezależnego audytora dotyczące sprawozdań finansowych przedsiębiorstwa oraz ich poziomu zgodności z ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości. Przeprowadzana jest kontrola w celu sprawdzenia, czy oświadczenia na przestrzeni lat są spójne. Rzetelna prezentacja sprawozdania finansowego jest ogólnie rozumiana przez księgowych jako odniesienie się do tego, czy zasady rachunkowości zastosowane w sprawozdaniach są ogólnie akceptowalne. Obejmuje to takie kwestie, jak 1) zasady rachunkowości są odpowiednie w danych okolicznościach; 2) sprawozdanie finansowe zostało sporządzone w sposób umożliwiający jego wykorzystanie, zrozumienie i interpretację; 3) informacje przedstawione w sprawozdaniu finansowym są sklasyfikowane i podsumowane w rozsądny sposób; oraz 4) sprawozdania finansowe odzwierciedlają zdarzenia i transakcje leżące u ich podstaw w sposób, który przedstawia dokładny obraz operacji finansowych i przepływów pieniężnych w rozsądnych i praktycznych granicach.

Sprawozdanie bez zastrzeżeń biegłego rewidenta zawiera trzy paragrafy. wprowadzający paragraf identyfikuje zbadane sprawozdanie finansowe, stwierdza, że ​​kierownictwo jest odpowiedzialne za te sprawozdania i stwierdza, że ​​biegły rewident jest odpowiedzialny za wyrażenie o nim opinii. zakres paragraf opisuje, co zrobił biegły rewident, a konkretnie stwierdza, że ​​biegły rewident zbadał sprawozdanie finansowe zgodnie z ogólnie przyjętymi standardami rewizji finansowej i przeprowadził odpowiednie testy. opinia paragraf wyraża opinię biegłego rewidenta (lub formalnie informuje o braku opinii i dlaczego) na temat tego, czy sprawozdania są zgodne z ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości.

Różne opinie audytowe są definiowane przez Radę Standardów Rewizji Finansowej AICPA w następujący sposób:

• Opinia bez zastrzeżeń — ta opinia oznacza, że ​​wszystkie materiały zostały udostępnione, uznane za prawidłowe i spełniają wszystkie wymogi badania. Jest to najkorzystniejsza opinia, jaką może wydać audytor zewnętrzny na temat działalności i dokumentacji firmy.
• Dodanie wyjaśnień — Okoliczności mogą wymagać, aby biegły rewident dołączył do swojego sprawozdania akapit wyjaśniający (lub inny język wyjaśniający). Po wykonaniu tej czynności opinia jest poprzedzona terminem, dodawany jest język wyjaśniający.
• Opinia z zastrzeżeniem — ten rodzaj opinii jest używany w przypadkach, gdy większość materiałów finansowych firmy była w porządku, z wyjątkiem określonego konta lub transakcji.
• Opinia negatywna — opinia negatywna stwierdza, że ​​sprawozdanie finansowe nie przedstawia dokładnie lub w całości sytuacji finansowej firmy, wyników jej działalności lub przepływów pieniężnych zgodnie z ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości. Taka opinia oczywiście nie jest dobrą wiadomością dla badanej firmy.
• Odmowa wyrażenia opinii — odmowa wyrażenia opinii stanowi, że biegły rewident nie wyraża opinii o sprawozdaniach finansowych, zazwyczaj dlatego, że uważa, że ​​spółka nie przedstawiła wystarczających informacji. Opinia ta ponownie rzuca niekorzystne światło na badaną działalność.

Rzetelna prezentacja sprawozdań finansowych nie oznacza, że ​​są one odporne na oszustwa. Niezależny audytor jest odpowiedzialny za poszukiwanie błędów lub nieprawidłowości w ramach uznanych ograniczeń procesu audytu. Inwestorzy powinni zapoznać się z raportem audytora pod kątem wzmianek o problemach, takich jak naruszenia umowy dotyczącej zadłużenia lub nierozstrzygnięte sprawy sądowe. Wzmianki o kontynuacji działalności mogą sugerować, że firma może nie być w stanie przetrwać jako funkcjonująca działalność. Jeżeli w raporcie pojawia się stwierdzenie „z wyjątkiem”, inwestor powinien zrozumieć, że w sprawozdaniach występują pewne problemy lub odstępstwa od ogólnie przyjętych zasad rachunkowości i że problemy te mogą poddawać w wątpliwość, czy oświadczenia rzetelnie przedstawiają sytuację finansową firmy. Oświadczenia te zazwyczaj wymagają od firmy rozwiązania problemu lub w jakiś sposób umożliwiają akceptację podejścia księgowego.

WYKRYWANIE OSZUSTW

Wykrycie potencjalnie nieuczciwego prowadzenia dokumentacji finansowej i raportowania jest jednym z głównych zadań audytora zewnętrznego. Według Oszukańcza sprawozdawczość finansowa, 1987-1997 , badanie opublikowane przez Komitet Organizacji Sponsorujących Komisji Treadway, większość firm oskarżonych o oszustwa finansowe przez Komisję Papierów Wartościowych i Giełd (SEC) odnotowała znacznie mniej niż 100 milionów dolarów w aktywach i przychodach w roku poprzedzającym oszustwo. Nic dziwnego, że oszustwa pojawiały się najczęściej w firmach znajdujących się w okowach finansowych napięć i były popełniane najczęściej przez kadrę kierowniczą lub menedżerów najwyższego szczebla. Według badania ponad 50 procent nieuczciwych działań wykrytych przez SEC obejmowało zawyżanie przychodów poprzez przedwczesne lub fikcyjne rejestrowanie przychodów.

stokrotka fuentes wartość netto 2016

Jak zauważyli autorzy badania, Mark Beasley, Joseph Carcello i Dana Hermanson w: Finanse strategiczne , oszukańcze techniki w tym obszarze obejmowały fałszywą sprzedaż, rejestrowanie przychodów przed spełnieniem wszystkich warunków, rejestrowanie sprzedaży warunkowej, niewłaściwe odcinanie transakcji na koniec okresu, niewłaściwe wykorzystanie procentu realizacji, nieautoryzowane wysyłki oraz rejestrowanie sprzedaży komisowej jako sprzedaży zakończonej. Ponadto wiele firm zawyżało wartości aktywów, takich jak zapasy, należności, majątek, wyposażenie, inwestycje i rachunki patentowe. Inne rodzaje oszustw wyszczególnione w badaniu obejmowały sprzeniewierzenie aktywów (12% obciążanych firm) oraz zaniżanie zobowiązań i wydatków (18%).

Przypadkowe zniekształcenia są prawie zawsze wykrywane podczas audytów. Ale tych błędów nie należy mylić z oszukańczą działalnością. Błędy mogą wystąpić w dowolnym czasie, w dowolnym miejscu z nieprzewidywalnymi skutkami w sprawozdaniu finansowym. Z drugiej strony oszustwo jest celowe i często jest trudniejsze do wykrycia niż błędy. Częścią pracy audytora zewnętrznego jest rozpoznanie, kiedy warunki wskazują na potencjalnie wyższe ryzyko oszustwa pracownika lub kierownictwa, a następnie odpowiednio zwiększyć kontrolę wszystkich zapisów.

WSPÓŁPRACA Z ZEWNĘTRZNYMI AUDYTORAMI

Eksperci zachęcają właścicieli firm do nawiązywania proaktywnych relacji roboczych z audytorami zewnętrznymi. Aby to osiągnąć, firmy powinny upewnić się, że:

• Wybierz firmę audytorską z doświadczeniem w swojej branży i udokumentowaną historią.
• Ustanowienie i utrzymywanie wydajnych systemów ewidencji w celu ułatwienia zadania audytorowi.
• Upewnij się, że właściciele, kadra kierownicza i menedżerowie znają podstawy wymagań dotyczących sprawozdawczości finansowej.
• Ustanowienie skutecznych linii komunikacji i procesów pracy między audytorami zewnętrznymi a audytorami wewnętrznymi (jeśli istnieją).
• Uznaj wartość, jaką audytorzy zewnętrzni mogą mieć jako obiektywni recenzenci istniejących i proponowanych procesów operacyjnych.
• Skoncentruj się na obszarach działalności wysokiego ryzyka, takich jak poziom zapasów.
• Skoncentruj się na okresach zmian i ekspansji, takich jak przejście do własności publicznej lub ekspansja na nowe rynki.
• Zbuduj skuteczny komitet audytu, który może dostarczać przekonujące analizy finansowe i operacyjne w oparciu o wyniki audytu.

KANCELARIE RACHUNKOWE I USŁUGI DORADCZE

Lata 80. i 90. przyniosły wzrost rodzajów usług oferowanych przez biura rachunkowe. Sytuacja stała się tak powszechna, że ​​według artykułu na ten temat w Audytor wewnętrzny 307 firm z listy Standard & Poor's 500 płaciło swoim firmom audytorskim średnio prawie trzy razy więcej opłat za usługi niebędące badaniem niż za sam audyt. Wielu analityków uważa, że ​​to właśnie powstały konflikt interesów był przynajmniej częściowo odpowiedzialny za lawinę bankructw wielkich korporacji, która miała miejsce na początku XXI wieku. Jak ważna była współpraca z firmami księgowymi w oszustwach księgowych na początku XXI wieku, nie jest jeszcze w pełni ustalone. Jednak uchwalenie Ustawy Sarbanes-Oxley w 2002 roku wprowadziło zwiększone ograniczenia w zakresie usług doradczych, jakie firma księgowa może oferować klientom, dla których wykonuje badania.

BIBLIOGRAFIA

Beasley, Mark S., Joseph V. Carcello i Dana R. Hermanson. 'Po prostu powiedz nie.' Finanse strategiczne . Maj 1999.

Morszczuk, Eric R. „Iluzja finansowa: księgowanie zysków w świecie Enronu”. Dziennik Zagadnień Gospodarczych . wrzesień 2005.

Pearlman, Lauro. „Mogą mieć resztki”. Doradca korporacyjny . Lipiec 2001.

Pilla, Daniel J. Rozwiązywanie problemów IRS . Harper Collins, 2004.

Reed, A. „Firmy płacą więcej za usługi nieaudytowe”. Audytor wewnętrzny . Czerwiec 2001.

Reinstein, Alan i Gregory A. Coursen. „Rozważenie ryzyka oszustwa: zrozumienie nowych wymagań biegłego rewidenta”. Krajowy Księgowy . marzec-kwiecień 1999.

Yee, Ho Siew, „Na całym świecie dochodzi do oszustw księgowych”. Czasy biznesowe . 14 grudnia 2005 r.