Kapitał to pieniądze lub bogactwo potrzebne do produkcji dóbr i usług. W najprostszych słowach są to pieniądze. Wszystkie firmy muszą mieć kapitał, aby kupować aktywa i utrzymywać swoją działalność. Kapitał biznesowy występuje w dwóch głównych formach: długu i kapitału własnego. Dług odnosi się do pożyczek i innych rodzajów kredytów, które muszą zostać spłacone w przyszłości, zwykle z odsetkami. Z drugiej strony kapitał własny zasadniczo nie wiąże się z bezpośrednim zobowiązaniem do spłaty środków. Zamiast tego inwestorzy kapitałowi otrzymują pozycję własnościową w firmie, która zwykle przybiera formę akcji, a zatem terminu „kapitał akcyjny”.
Proces tworzenia kapitału opisuje różne sposoby, za pomocą których kapitał jest przekazywany od osób oszczędzających do firm, które wymagają środków. Takie transfery mogą mieć miejsce bezpośrednio, co oznacza, że przedsiębiorstwo sprzedaje swoje akcje lub obligacje bezpośrednio oszczędzającym, którzy w zamian dostarczają przedsiębiorstwu kapitał. Transfery kapitału mogą odbywać się również pośrednio za pośrednictwem banku inwestycyjnego lub pośrednika finansowego, takiego jak bank, fundusz inwestycyjny czy towarzystwo ubezpieczeniowe. W przypadku przelewu pośredniego z wykorzystaniem banku inwestycyjnego firma sprzedaje papiery wartościowe bankowi, który z kolei sprzedaje je klientom, którzy chcą zainwestować swoje środki. Innymi słowy, kapitał po prostu przepływa przez bank inwestycyjny. W przypadku transferu pośredniego z wykorzystaniem pośrednika finansowego faktycznie powstaje jednak nowa forma kapitału. Bank pośredniczący lub fundusz powierniczy otrzymuje kapitał od oszczędzających i emituje w zamian własne papiery wartościowe. Następnie pośrednik wykorzystuje kapitał na zakup akcji lub obligacji od przedsiębiorstw.
KOSZT KAPITAŁU
„Kapitał jest niezbędnym czynnikiem produkcji i, jak każdy inny czynnik, ma swój koszt” – pisze Eugene F. Brigham w swojej książce Podstawy zarządzania finansami . W przypadku kapitału dłużnego kosztem jest stopa procentowa, jaką firma musi zapłacić, aby pożyczyć środki. W przypadku kapitału własnego kosztem są zwroty, które muszą zostać wypłacone inwestorom w formie dywidend i zysków kapitałowych. Ponieważ ilość dostępnego kapitału jest często ograniczona, jest on alokowany między różne przedsiębiorstwa na podstawie ceny. „Firmy z najbardziej dochodowymi możliwościami inwestycyjnymi są skłonne i są w stanie płacić najwięcej za kapitał, więc mają tendencję do odciągania go od firm nieefektywnych lub tych, których produkty nie są poszukiwane” – wyjaśnił Brigham. Ale „rząd federalny ma agencje, które pomagają jednostkom lub grupom, zgodnie z ustaleniami Kongresu, w uzyskaniu kredytu na korzystnych warunkach. Wśród osób uprawnionych do tego rodzaju pomocy są małe firmy, niektóre mniejszości oraz firmy chcące budować zakłady na obszarach o wysokim bezrobociu”.
Pomimo tych federalnych programów rządowych, koszt kapitału dla małych firm jest zwykle wyższy niż w przypadku dużych firm o ustalonej pozycji. Biorąc pod uwagę wyższe ryzyko, zarówno dostawcy instrumentów dłużnych, jak i kapitałowych pobierają wyższą cenę za swoje fundusze. „Wielu badaczy zaobserwowało, że portfele akcji małych firm przynoszą konsekwentnie wyższe średnie stopy zwrotu niż akcje dużych firm; nazywa się to „efektem małej firmy” – napisał Brigham. „W rzeczywistości to zła wiadomość dla małej firmy; efekt małej firmy oznacza, że rynek kapitałowy wymaga wyższych zwrotów z akcji małych firm niż z innych podobnych akcji dużych firm. Dlatego koszt kapitału własnego jest wyższy dla małych firm”. Według Richarda A. Brealeya i Stewarta C. Myersa koszt kapitału dla firmy to „średnia ważona zwrotów, których inwestorzy oczekują od różnych papierów dłużnych i kapitałowych emitowanych przez firmę” Zasady Corporate Finance .
STRUKTURA KAPITAŁU
Ponieważ kapitał jest drogi dla małych firm, dla właścicieli małych firm szczególnie ważne jest określenie docelowej struktury kapitału dla ich firm. Struktura kapitału dotyczy proporcji kapitału pozyskiwanego z długu i kapitału pozyskiwanego z kapitału własnego. W grę wchodzą kompromisy: wykorzystanie kapitału dłużnego zwiększa ryzyko związane z dochodami firmy, co ma tendencję do obniżania cen akcji firmy. Jednocześnie jednak dług może prowadzić do wyższej oczekiwanej stopy zwrotu, co prowadzi do wzrostu kursu akcji firmy. Jak wyjaśnił Brigham: „Optymalna struktura kapitału to taka, która zapewnia równowagę między ryzykiem a zyskiem, a tym samym maksymalizuje cenę akcji i jednocześnie minimalizuje koszt kapitału”.
Decyzje dotyczące struktury kapitału zależą od kilku czynników. Jednym z nich jest ryzyko biznesowe firmy — ryzyko związane z branżą, w którą firma jest zaangażowana. Firmy z branż ryzykownych, takich jak zaawansowane technologie, mają niższy optymalny poziom zadłużenia niż inne firmy. Innym czynnikiem określającym strukturę kapitału jest sytuacja podatkowa firmy. Ponieważ odsetki płacone od zadłużenia można odliczyć od podatku, korzystanie z długu jest zwykle korzystniejsze dla firm, które podlegają wysokiej stawce podatkowej i nie są w stanie ukryć znacznej części swoich dochodów przed opodatkowaniem.
Trzecim ważnym czynnikiem jest elastyczność finansowa firmy lub jej zdolność do pozyskiwania kapitału w warunkach mniej niż idealnych. Firmy, które są w stanie utrzymać silny bilans, będą generalnie w stanie pozyskiwać fundusze na bardziej rozsądnych warunkach niż inne firmy w okresie spowolnienia gospodarczego. Brigham zalecił, aby wszystkie firmy utrzymywały rezerwową zdolność pożyczkową, aby chronić się na przyszłość. Ogólnie rzecz biorąc, firmy, które zwykle mają stabilny poziom sprzedaży, aktywa stanowiące dobre zabezpieczenie kredytów i wysoką stopę wzrostu, mogą korzystać z długu w większym stopniu niż inne firmy. Z drugiej strony firmy, które mają konserwatywne zarządzanie, wysoką rentowność lub słabe ratingi kredytowe, mogą zamiast tego chcieć polegać na kapitale własnym.
ŹRÓDŁA KAPITAŁU
Kapitał dłużny
Małe firmy mogą pozyskać kapitał dłużny z wielu różnych źródeł. Źródła te można podzielić na dwie ogólne kategorie, źródła prywatne i publiczne. Do prywatnych źródeł finansowania dłużnego należą znajomi i krewni, banki, SKOK-i, firmy typu consumer finance, firmy typu Commercial Finance, kredyty kupieckie, firmy ubezpieczeniowe, spółki faktorowe oraz firmy leasingowe. Publiczne źródła finansowania dłużnego obejmują szereg programów pożyczkowych zapewnianych przez rządy stanowe i federalne w celu wspierania małych przedsiębiorstw.
Rodzaje finansowania dłużnego dostępne dla małych firm obejmowały prywatne plasowanie obligacji, obligacje zamienne, obligacje na rozwój przemysłowy, wykupy lewarowane oraz zdecydowanie najpopularniejszy rodzaj finansowania dłużnego, zwykłą pożyczkę. Pożyczki można sklasyfikować jako długoterminowe (z terminem spłaty dłuższym niż rok), krótkoterminowe (z terminem spłaty krótszym niż dwa lata) lub linię kredytową (na bardziej doraźne potrzeby pożyczkowe). Mogą być zatwierdzone przez współsygnatariuszy, gwarantowane przez rząd lub zabezpieczone zabezpieczeniami, takimi jak nieruchomości, należności, zapasy, oszczędności, ubezpieczenie na życie, akcje i obligacje lub przedmiot zakupiony za pożyczkę.
Wyceniając małą firmę pod kątem kredytu, kredytodawcy lubią widzieć dwuletnią historię działalności, stabilną grupę zarządzającą, pożądaną niszę w branży, wzrost udziału w rynku, silny przepływ gotówki oraz możliwość uzyskania krótkoterminowych kredytów. finansowanie terminowe z innych źródeł jako uzupełnienie kredytu. Większość pożyczkodawców będzie wymagać od właściciela małej firmy przygotowania propozycji pożyczki lub wypełnienia wniosku pożyczkowego. Pożyczkodawca oceni następnie wniosek, biorąc pod uwagę różne czynniki. Na przykład pożyczkodawca zbada rating kredytowy małego przedsiębiorstwa i poszuka dowodów na jego zdolność do spłaty pożyczki w postaci przeszłych zarobków lub prognoz dochodów. Pożyczkodawca zapyta również o wysokość kapitału własnego w przedsiębiorstwie, a także o to, czy kierownictwo ma wystarczające doświadczenie i kompetencje, aby skutecznie prowadzić działalność. Wreszcie pożyczkodawca spróbuje ustalić, czy mała firma może zapewnić rozsądną kwotę zabezpieczenia pożyczki.
Kapitał własny
Kapitał własny można pozyskać z wielu różnych źródeł. Niektóre możliwe źródła finansowania kapitałowego obejmują przyjaciół i rodzinę przedsiębiorcy, prywatnych inwestorów (od lekarza rodzinnego przez grupy właścicieli lokalnych firm po bogatych przedsiębiorców zwanych „aniołami”), pracowników, klientów i dostawców, byłych pracowników, firmy venture capital, inwestycje firmy bankowe, firmy ubezpieczeniowe, duże korporacje i wspierane przez rząd korporacje inwestycyjne dla małych przedsiębiorstw (SBIC).
Istnieją dwie podstawowe metody, z których korzystają małe firmy w celu uzyskania finansowania kapitałowego: prywatne umieszczenie akcji u inwestorów lub firm z kapitałem podwyższonego ryzyka; i publiczne oferty akcji. Private placement jest prostszy i bardziej powszechny w przypadku młodych firm lub firm rozpoczynających działalność. Chociaż prywatna emisja akcji nadal wiąże się z przestrzeganiem kilku federalnych i stanowych przepisów dotyczących papierów wartościowych, nie wymaga formalnej rejestracji w Komisji Papierów Wartościowych i Giełd. Głównym wymogiem w przypadku oferty prywatnej akcji jest to, że firma nie może reklamować oferty i musi dokonać transakcji bezpośrednio z nabywcą.
czy Amanda Cerny jest w związku?
Natomiast oferty publiczne akcji pociągają za sobą długi i kosztowny proces rejestracji. W rzeczywistości koszty związane z publiczną ofertą akcji mogą stanowić ponad 20 procent kwoty pozyskanego kapitału. W rezultacie publiczne oferty akcji są zazwyczaj lepszą opcją dla dojrzałych firm niż dla firm rozpoczynających działalność. Niemniej jednak publiczne oferty akcji mogą oferować korzyści pod względem utrzymania kontroli nad małym przedsiębiorstwem poprzez rozłożenie własności na zróżnicowaną grupę inwestorów, a nie koncentrację jej w rękach firmy venture capital.
BIBLIOGRAFIA
Biermana, Harolda. Decyzja o strukturze kapitałowej . Springera, 2002.
Brealey, Richard A. i Stewart C. Myers. Zasady Corporate Finance . 6 wyd. Wzgórze McGrawa, 2002.
Brigham, Eugene F. i Joel F. Houston. Podstawy zarządzania finansami . wyd. South-Western College Publishing, 2003.
Caselli, S. i S. Gatti. Kapitał wysokiego ryzyka . Springera, 2003.
Culp, Christopher L. Sztuka zarządzania ryzykiem . John Wiley i synowie, 2002.
Downes, John i Jordan Elliot Goodman. Podręcznik finansów i inwestycji . Seria edukacyjna Barrona, 2003.
„Strategie efektywnego zarządzania strukturą kapitałową: streszczenie”. Zarządzanie finansami opieki zdrowotnej . Sierpień 2005.
